(Λουκ. β’ 15)
Με κατάνυξη γιορτάζουμε τη μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης, την μητρόπολη των εορτών, όπως λέγονται, τα Χριστούγεννα!.
Είναι μεγάλη ευλογία για όλους μας, να αξιωθούμε και φέτος να γιορτάσουμε την ενανθρώπηση του Χριστού μας.
Μετά το μεγαλειώδες εκείνο αγγελικό μήνυμα του ουρανού προς τη γη, «οι άνθρωποι οι ποιμένες» αποφασίζουν «ας πάμε λοιπόν στη Βηθλεέμ». Και έρχονται κοντά σ’Εκείνον που είναι «η ειρήνη πάνω στη γη», «η ζωή και το φως των ανθρώπων» (Ιωαν. α΄4).
«Έρχονται, γιατί μέσ’ την καρδιά τους υπάρχει ζωντανή και ενεργός η κατάσταση, την όποια-εκφράζει τόσο όμορφα και περιεκτικά ο ύμνος των αγγέλων. Υπάρχει μια συγκίνηση ψυχής, κίνημα της προσωπικότητας ολόκληρης που την εκφράζουν με την απλή γλώσσα τους οι άνθρωποι, οι ποιμένες «Ας πάμε λοιπόν στη Βηθλεέμ…»
Αλλά και κάποιοι άλλοι, οι μάγοι, κινούνται πάλι απ’ το μήνυμα του ουρανού, για να πάνε κοντά στο Χριστό «είδομεν γάρ αυτού τον αστέρα και ήλθομεν προσκυνήσαι αυτώ …» (Ματθ. β΄2). τα Χριστούγεννα δεν προσφέρουν χαρά μόνο, δεν ομορφαίνουν την καθημερινότητα μας, αλλά υποχρεώνουν σε σκέψεις και εκτιμήσεις τον άνθρωπο και τους άπιστους και τους μη Χριστιανούς και πολύ περισσότερο εμάς που τον αγαπάμε.
Το μήνυμα του Θεού είναι για όλους μας. Πάντοτε. Και για πάντα. και γίνεται μήνυμα αγάπης θεϊκής με τη ζωή, το λόγο, το Σταυρό του Χριστού. Οι άνθρωποι το γνωρίζουν πολύ καλά. και δεν μένει παρά «να πηγαίνουν στη Βηθλεέμ κοντά Του». και όμως η ανθρωπότητα συνήθως δεν πηγαίνει, αλλά αντίθετα φεύγει. Παρασυρμένοι οι άνθρωποι από την εγωιστική προσέγγιση – και εκτίμηση της ύλης, άλλα και των πνευματικών τους δυνατοτήτων, απομακρύνονται από το Χριστό.
Λυπημένη είναι και φέτος η θεία μορφή του Βρέφους της Βηθλεέμ. Πικρό μειδίαμα ανθεί στα θεϊκά Του χείλη και μέσα από τη Φάτνη ακούγεται αμείληκτο και αδυσώπητο το «κατηγορώ» που διατυπώνει ο Κύριος για τους χριστιανούς. Είναι ανάγκη, να τον ακούσουμε. Ίσως για μερικούς από μας γίνει αφορμή αφύπνισης.
Σας κατηγορώ -λέει ο Κύριος- γιατί οι περισσότεροι δημιουργείτε ένα χριστιανισμό χωρίς ψυχή. Η θρησκεία μου είναι θρησκεία γεμάτη από ουσία και ζωή! «Ετσι τη δίδαξα. «Έτσι τη διεφύλαξε η Εκκλησία μας. Και σείς την περιορίζετε μέσα στους ξηρούς και νεκρούς τύπους. Τηρείτε μερικές από τις εξωτερικές διατάξεις και η ψυχή των περισσοτέρων είναι ουσιαστικά στείρα. Γιατί βγάζετε από τη θρησκεία μου το πνεύμα της θυσίας, της ειλικρίνειας, της τιμιότητας, της δικαιοσύνης και καθιερώνετε σαν γραμμή στη ζωή σας την απάτη, την κακοήθη συκοφαντία, την κακότητα, την αδικία, την αρπαγή, την καταπάτηση των ηθικών άρχων; 2008 χρόνια δεν φθάνουν για να ξυπνήσουν τις συνειδήσεις σας να λεπτύνουν τις χορδές των καρδιών σας να ανάψουν μέσα σας πνευματικές λαμπάδες και δημιουργείτε σήμερα να χριστιανισμό χωρίς σπονδυλική στήλη, χωρίς το πύρωμα και τη φλόγα, που αναπηδά από τη Φάτνη και τον ματωμένο Σταυρό. Επειδή είστε μικρόψυχοι, αναιμικοί, σας κατηγορώ.
Γιατί -συνεχίζει ο Χριστός- λησμονείτε ότι γνώρισμα της πίστης μου και των οπαδών μου είναι η αγάπη, η έμπρακτη εκδήλωση στοργής. Γιατί δεν προσέχετε τι έκαμα εγώ στη ζωή μου; «Διήλθον ευεργετών» (πραξ. 10,30). Αυτό δεν γράφτηκε για μένα; «Έδωσα στον τυφλό το φως, στη συγκύπτουσα την ίαση, στο παιδί της χήρας της Ναίν την ανάσταση, στους λεπρούς τη θεραπεία, στη Σαμαρείτιδα την αλήθεια, στην αμαρτωλή γυναίκα τη σωτηρία. Ακόμη και τους εχθρούς μου τους συγχώρησα. και για να ολοκληρώσω την αγάπη μου, επισφράγισα τα πάντα με την προσφορά του Αιματός μου. Αυτός είναι ο Χριστιανισμός μου, αγάπη και ενδιαφέρον.
Γιατί στέρεψε στην καρδιά σας το νερό της καλωσύνης; Είναι τόσο φυσικό κανείς να αγαπά! Είναι τόσο ωραίο! Όταν δίνεις ένα στοργικό χάδι στον πονεμένο, λίγο φαγητό στον πεινασμένο αδελφό, τη στοργική σου υποστήριξη στον κατατρεγμένο, πρώτος εσύ ικανοποιείσαι, γιατί χαίρεσαι και κάνεις να χαίρονται και οι άλλοι. Η χαρά είναι το γιγάντιο μυστικό του χριστιανισμού. Και η αγάπη είναι η τροφή της. Πως λοιπόν και γιατί εγίνατε οι άνθρωποι τόσο σκληροί; και πως θα γιορτάσετε τις μεγάλες μέρες του ερχομού μου με μια στείρα και άγονη ψυχή; Πας θα κοινωνήσετε και κατόπιν θα μείνετε ήσυχοι ότι εκάνατε το χρέος σας όταν τόσοι κοντά σας και γύρω σας πονεμένοι, συκοφαντημένοι, αδικημένοι, φτωχοί θρηνούν και κλαίνε; Πώς; «Έχουν και οι απελπισμένοι το δικαίωμα να ζήσουν, όπως εσείς. Σπαταλάτε τα χρήματα σας στην πολυτέλεια, ώστε να εφαρμόζεται «ός μέν πεινά, ός δέ μεθύει». Λησμονείτε, ότι κάθε τι που πηγαίνει χαμένο, είναι στην πραγματικότητα κλεμμένο και θα ζητήσω κάποτε λόγο;
Σάς κατηγορώ. Τσεκούρι του Θεού η φωνή….
-Μήπως, Κύριε, φταίμε και σε άλλα;
Γιατί υποβιβάζετε όλες τις ηθικές αξίες γιατί αφήνετε να εμπαίζεται η ορθή Χριστιανική πίστη από τους άπιστους και από τους αιρετικούς, τους διαστρεβλωτές της αλήθειας; Γιατί ανέχεσθε να καθυβρίζεται το όνομά μου, να καυχησιολογή η κακοήθεια, να καταπατείται η αλήθεια, η υποκρισία να ασχημονή, χωρίς συστολή; Γιατί δεν αντιδράτε στην ηθική έκκληση, που φθείρει τις αρχές της ενάρετης ζωής; Γιατί μεταβάλλετε το μυστήριο του γάμου, σε εμπορική συναλλαγή ή σε ικανοποίηση μόνο ταπεινών ενστίκτων; Ποιός σας είπε, ότι μπορείτε να παραβιάζετε ατιμώρητα νόμους τους οποίους έθεσα; Εγώ για την εύρυθμη λειτουργία του κοινωνικού οργανισμού θέλησα να γίνει η οικογένεια θείο θερμοκήπιο, όπου θα διαφυλάσσωνται τα λεπτότατα φυτά της ζωής, τα παιδιά, και θα προστατεύονται από την παγωνιά της αμαρτίας.
Ζήτησα να γίνει η οικογένεια νησί ελπίδας και βράχος ασφάλειας όταν τα κύματα της ζωής απειλούν τον άνθρωπο. Και σείς την κάνατε τόπο, όπου φυτρώνουν αγκάθια οδυνηρά και πικρότατα βότανα. «Έγινε καλάμι, που λυγίζει και σπάζει με την πρώτη πνοή του άνεμου της περιπετειώδους ζωής. Και είναι σήμερα πολλά τέτοια καλάμια, σπασμένα στο χώμα. Οι σύζυγοι, που θέλησα να είναι μια ψυχή και μια καρδιά, ενώνονται χωρίς το δικό μου πνεύμα. Φθαρτά και εφήμερα και συχνά αμαρτωλά τα ελατήρια του δεσμού τους στο γάμο. Και έτσι, όταν περάσουν οι χαρούμενες μέρες και σβήσουν οι εντυπώσεις οι πρώτες, αρχίζουν το δράματα, που τελικά διαλύουν την οικογένεια. Και μένουν κατόπιν στη θέση τους θλιβερά απομεινάρια μιας ζωής, που σαν το άνθος κόπηκε, πριν ακόμη προφθάσει ν’ ανοίξει στον πασίχαρο ήλιο τα πανώρια του πέταλα. Και τα παιδιά που μεγαλώνουν σε τέτοια σπίτια, όσα, φυσικά, δεν διαλύονται, αναπτύσσονται χωρίς πίστη, χωρίς ιδανικά.
Γιατί αφήνετε τα 2/3 της ανθρωπότητας στο σκοτάδι; «Έχουν και εκείνοι δικαίωμα να γνωρίσουν το φως της αλήθειας. Δεν μπορείτε σείς να πάτε στις χώρες που δε γνώρισαν το Χριστό; Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι – αρκεί να θέλετε- να βοηθήσετε τους ιεραποστόλους που αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή.
Πώς περιμένετε να λυθούν τα οικονομικά, περιβαλλοντικά, θρησκευτικά, πολιτιστικά και λοιπά προβλήματα του πλανήτη, αν δεν γνωρίσουν και εφαρμόσουν οι αρμόδιοι την λύση που προσφέρεται από την μόνη Αλήθεια, το Χριστό;
Ταπεινώθηκα παίρνοντας το σώμα του ανθρώπου και πέθανα για σας τους ανθρώπους. Αλλά σείς είναι ζήτημα, αν το πήρατε χαμπάρι. Αν κρίνη κανείς από όσα ακούγονται στη χριστιανική σας χώρα -την Ελλάδα- τώρα τις μέρες αυτές, τις πριν από τη γιορτή της ενανθρωπήσεώς μου, μάλλον θα καταλήξη στο συμπέρασμα ότι δεν είναι χριστιανική χώρα αυτή, ότι είναι λάθος, που θεωρείται χριστιανική, αφού από τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα ακούγονται ανάξιες του λογικού άνθρωπου σκέψεις, όπως κατανάλωση, δάνεια, δώρα, διαφημίσεις, φωτάκια, γαλοπούλα, αγαθά, χριστουγεννιάτικο τραπέζι, υπερτιμήσεις, έθιμα και τέτοια, λες και ο άνθρωπος δεν έχει ανώτερες αναζητήσεις άλλ’ είναι ένας σκέτος πεπτικός σωλήνας. Αν ακουστούν κάποια διαστρεβλωμένα λόγια για την Παρθένο, το θείο βρέφος, τους μάγους, το αστέρι, καλύτερα θα ήταν να μην ακουστούν, γιατί ίσως θα είναι εμπαικτικά και εκριζωτικά και της ελάχιστης πίστεως που έχει απομείνει στα στήθη των χριστιανών. Κατά τα άλλα περιμένουμε ο Θεός να φέρη καλωσύνες και ειρήνη! Αλήθεια, σε ποιους;
Έχουμε παραφρονήσει, Κύριε. Δείξε το έλεός Σου και δώσε μετάνοια στους καλοπροαίρετους για να δεχτούν με πίστι τα δώρα της ειρήνης και της σωτηρίας που μας δωρίζεις με την ενανθρώπησί Σου.
Μ.Γ.