Κοντάκιο της Πεντηκοστής είναι αποκαλυπτικό στο ζήτημα των γλωσσών των ανθρώπων. Τούτο πανηγυρικά διακηρύσσει:
«Ότε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε,
διεμέριζεν έθνη ο ύψιστος,
ότε του πυρός τας γλώσσας διένειμεν
είς ενότητα πάντας εκάλεσε
και συμφώνως δοξάζομεν
το πανάγιον Πνεύμα».
Στην πρώτη περίπτωση, στην Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός τιμώρησε την αλαζονεία των ανθρώπων με τη σύγχυση των γλωσσών, με τη δημιουργία πολλών γλωσσών. Την ημέρα όμως της Πεντηκοστής, με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, ο Θεός ευλόγησε τις γλώσσες, αφού οι Απόστολοι τότε «άρχισαν να μιλούν σε άλλες γλώσσες, ανάλογα με την ικανότητα που τους έδινε το Πνεύμα» (Πράξ. 2,4). Και οι συγκεντρωμένοι άνθρωποι «ήταν κατάπληκτοι, γιατί ο καθένας τους άκουγε τους Αποστόλους να μιλάνε τη δική του γλώσσα» (Πράξ. 2,6-7). Με αυτόν τον τρόπο η ημέρα της Πεντηκοστής έγινε η αφετηρία όχι μόνο συγκροτήσεως της εκκλησίας, αλλά και αφετηρία ασκήσεως της ιεραποστολής σε ποικίλες γλώσσες της τότε ανθρωπότητας. Και οι γλώσσες από κατάρα έγιναν ευλογία και όργανο διαδόσεως του μηνύματος της αγάπης.
