Τήν 13η Αὐγούστου ἐξεδήμησεν εἰς Κύριον ὁ πατήρ Χρῆστος Σαραντόπουλος ἐκ Βαλτετσίου Ἀρκαδίας, ἱστορικοῦ τόπου καί σύμβολον Ἐθνικῆς ἐγέρσεως διά τήν Ἱστορικήν πρώτη Νίκην τῶν Ἑλλήνων κατά τῆς Τουρκοκρατίας τοῦ 1821.
Τόν π. Χρῆστο τόν ἐγνώρισα κατόπιν προτροπῆς τοῦ Μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Κωνσταντίνου Καρδίτσης, διότι ἦτο ἐνεργόν μέλος τῆς Ἱεραποστολῆς καί Πρόεδρος τοῦ Συλλόγου Ἐξωτερικής Ἱεραποστολῆς Τριπόλεως.
Ἡ προσφορά τοῦ Μακαριστοῦ πατρός Χρήστου ἦτο μεγίστη, διότι ἦτο πιστόν μέλος τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί ἐξ ἑνός λόγου ἄλλου : Ἦτο συμμαθητής τοῦ μακαριστοῦ Χρυσοστόμου Παπασαραντοπούλου τοῦ πρώτου ἐξορμήσαντος κληρικοῦ διά νά μαθητεύση καί βαπτίση τούς ἀδελφούς τῆς Ἀφρικῆς, που δύο χιλιάδες χρόνια ἦσαν χωρίς εὐαγγελισμόν τοῦ Κυρίου. Ὁ Μακαριστός Χρυσόστομος ἐζήτησεν τήν βοήθειαν ἀπό τόν Μακαριστόν π. Χρῆστο Σαραντόπουλον καί ἔτσι ἔγιναν ὄργανα τοῦ Θεοῦ διά τόν εὐαγγελισμόν τῶν ἀδελφῶν μας τῆς Ἀφρικῆς.
Γνωρίζω προσωπικῶς τήν συνδρομήν τοῦ π. Χρήστου πρός τήν Ἱεραποστολήν, ἀλλά ἡ ταπεινότης τοῦ γέροντος δέν ἐπέτρεπε τήν διαφήμισιν τοῦ ἔργου του. Ὄμως ἔρχομαι νά γράψω κάτι δι΄ ἕναν γίγαντα καί ἀδάμαντα πρεσβύτερον τῆς Ἐκκλησίας.
Τολμῶ μετά τήν κοίμησίν του νά γράψω δυό λόγια διά τόν Μακαριστόν γέροντα, διότι αἰσθάνομαι ὑποχρέωση διά τάς ἐπερχομένας γενεάς, ὅτι οὔτε ἡ φτώχεια, οὔτε ἡ καταγωγή, οὔτε τά διπλώματα, οὔτε τό ὀρεινόν τοῦ τόπου εἶναι ἐμπόδιον διά νά γράψει κανείς πνευματικήν καί ἀνθρωπιστικήν ἐργασίαν ἀρεστήν εἰς τόν Κύριον.
Ἀφήνω ὅμως τούς εἰδικούς νά γράψουν διά τήν δρᾶσιν του Μακαριστοῦ π.Χρήστου ὡς εφημερίου τῆς Μητροπόλεως Τριπόλεως.
Ἐγώ ἁπλῶς τονίζω τήν Ἱεραποστολικήν του δρᾶσιν διά τήν ὁποίαν ἐφρόντιζε ὁ ἴδιος νά μήν κοινολογεῖται. Ὁ Μακαριστός Κων/νος Σακελλαρόπουλος ἐγνώριζε τήν δρᾶσιν του καί πολλοί Ἐπίσκοποι Ἀφρικῆς καί ἰδιαιτέρως ὁ Ἐπίσκοπος Τανζανίας κ.κ.Ἰωάννης, πού εἴχαμε συναντηθῆ εἰς τήν Τρίπολιν πολλές φορές, πολλοί ἐκ τῶν μελῶν τοῦ Συλλόγου ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς θά τόν ἐνθυμοῦνται εἰς τά συνέδρια τοῦ Παρνασσοῦ, διότι ἦτο ποιητής καί μελοποιός τοῦ Ὕμνου τῆς Ἱεραποστολῆς καί τά τραγουδοῦσε κατά τήν ὥρα τῶν γευμάτων.
Ἔφυγε πρός τόν Οὐράνιον Βασιλέα του μέ τά ὅπλα τῆς ταπεινώσεως, τῆς ἀγάπης, τῆς προσευχῆς, τῆς συγχωρητικότητος καί μετανοίας· ἀφιλάργυρος, ἀκτήμων καί φιλόστοργος πρός τούς ἔχοντας ἀνάγκην συνανθρώπους του.
Ὁ Μακαριστός ἦταν πραγματιστής τῶν λόγων τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καί ἔλεγε: «Ὁ χριστιανός ἐργάζεται διά τήν Σωτηρίαν του, όταν ἐπιμελεῖται καί τό συμφέρον τοῦ ἀδελφοῦ», δηλ. τό τοῦ Παύλου «Πάντα πᾶσι ἀρέσκων, μή ζητῶν τό ἑμαυτοῦ συμφέρον, ἀλλά τό τῶν πολλῶν, ἵνα σωθῶσι».
Μέ εὐλάβεια γράφω αὐτές τίς φτωχές λέξεις πρός τόν ἀλησμόνητον π. Χρῆστο καί παρακαλῶ νά ἔχωμεν τίς εὐχές του ἀπό τόν Οὐρανόν.
Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος Συντ/χος Δικηγόρος