Πρόκειται περί του Αρχιμανδρίτου π. Χρυσοστόμου Πολύζου.
Πέρα από τις συστατικές σημειώσεις που δημοσιεύει ο «ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» (τεύχος 95), (2006), χάριν των πολλών αγνώστων φίλων της ιεραποστολής, παραδίδουμε στην ιστοσελίδα μας ολόκληρη την αξιοπρόσεκτη επιστολή του, η οποία έχει ως ακολούθως.
ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ, 31-07-2006
Αγαπητοί μου, εν Χριστώ αδελφοί,
Χάρις υμίν έλεος και ειρήνη από Θεού Πατρός ημών και Κυρίου Ιησού Χριστού.
Όλοι μας γνωρίζουμε την ανάγκη που έχει το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, από έμψυχο υλικό. Δηλαδή, από ιερείς που θα διαθέτουν πνεύμα θυσίας, για να καλύψουν τα κενά που υπάρχουν στην Μαύρη ήπειρο. Ιερείς που θα αγαπούν την Ιεραποστολή, όπως όλοι αυτοί που είναι εκεί και εργάζονται σαν Ήρωες, κάτω από αντίξοες συνθήκες και πολλά προβλήματα, λόγω των καταστάσεων που επικρατούν, σχεδόν σε όλα τα κράτη της Αφρικής.
Θα μπορούσαν όλοι αυτοί βέβαια να ήταν στην πατρίδα τους, στο σπίτι τους μαζί με τους οικείους τους, τους συγγενείς και τους φίλους τους. Να είχαν μια καλή θέση στην ενορία, την ασφάλειά τους και την σιγουριά της εργασίας τους. Έτσι θα περνούσαν όπως οι περισσότεροι, ζωή χαρισάμενη.
Ποιος είναι όμως ο λόγος να στερηθείς όλα τα παραπάνω και ίσως ακόμα περισσότερα, και να πάρεις την απόφαση να υπηρετήσεις σε κάτι αβέβαιο στην Αφρική; Εκεί που όλα είναι ρευστά και που θα υπάρχει ο κίνδυνος ακόμα και για την ίδια σου τη ζωή;
Κάθε άνθρωπος κάνει τις επιλογές του!
Στην Αφρική δεν έρχεσαι να πλουτήσεις, ούτε να καλοπεράσεις αφού αυτό δεν γίνεται εκ των πραγμάτων!
Αλλά γιατί; Η μόνη αξιόλογη αιτία που θα αποφασίσει κάποιος κληρικός να γίνει ιεραπόστολος, είναι από την αγάπη στον Θεό και στον συνάνθρωπό του που έχει την ανάγκη. Γιατί πώς αλλιώς θυσιάζει κανείς όλο του το είναι για να βρεθεί σε μια χειρότερη κατάσταση; Αν δεν το κάνει με κίνητρο την αγάπη;
Έρχεσαι λοιπόν να προσφέρεις και να θυσιάσεις εαυτόν για εκείνον που αποφασίσαμε να υπηρετήσουμε και που αγαπάμε.
Ωραία μέχρι εδώ. Τώρα, ένα άλλο είναι, ότι εγώ τουλάχιστον δεν έχω δει ποτέ ούτε και άκουσα, κάποιο Ελληνόπουλο από οποιαδήποτε κοινότητα να γίνεται ιερέας με σκοπό να υπηρετήσει τον τόπο του. Πάντα μιλάω για την Αφρική.
Έτσι, όλοι εμείς που υπηρετούμε στο Πατριαρχείο, είμαστε εισαγόμενοι τρόπο τινά από την Εκκλησία της Ελλάδος, η οποία μας αποσπά για τον λόγο αυτό. Τι θα γίνει όμως στην περίπτωση, όπου η Ελλαδική Εκκλησία διακόψει με απόφασή της όλες τις αποσπάσεις των κληρικών της που υπηρετούν στο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας;
Τι θα γίνει εάν δεν ξανά χορηγήσει σε κανέναν άλλο κληρικό απόσπαση; Θα αδειάσει όλη η Αφρική από Έλληνες ιερείς; Μη γένοιτο!
Αν ο ιερέας είναι έγγαμος και έχει οικογένεια να ζήσει το βρίσκω φυσικό και δικαιολογημένο. Αλλά εμείς οι άγαμοι που ήταν δική μας επιλογή, ώστε να μην μας δένουν πράγματα του κόσμου τούτου και απερίσπαστοι να υπηρετούμε την Εκκλησία τι κάνουμε τότε; Μήπως θα το βάλουμε στα πόδια, επειδή ξαφνικά θα μας έχουν στερήσει το μισθό; Πού θα είναι άραγε τότε η πίστη μας και η καρδιά μας; Στον Χριστό ή στον χρυσό;
Πως θα μπορέσει κάποιος να φύγει από την θέση του έτσι απλά όταν άλλοι έχουν θυσιάσει και αυτήν ακόμα την ζωή τους;
Τι κάνουμε θα ρωτήσουν πολλοί; Θα πρέπει να μείνουμε πιστοί μέχρι θανάτου σε Εκείνον που μας επέλεξε να τον υπηρετήσουμε, που μας αγαπά και θα φροντίσει για εμάς. Έτσι θα έχουμε νικήσει τον κόσμο.
Γιατί, για να νικήσει κάποιος πρέπει να ξέρει και το πώς να πεθάνει.
Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Πολύζος
Bulawayo Zimbabwe
Η Χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού μετά πάντων ημών.
Αμήν.