Ενώ βρισκόμουν στο Κράισττσερτς (Christchurch) της Νέας Ζηλανδίας, στο πλαίσιο του πρώτου ενημερωτικού μου επισκοπικού ταξιδιού, γνώρισα τον Κυριάκο, έναν ορθολογιστή, έναν επιχειρηματία, ένα ενεργό μέλος της τοπικής ελληνορθόδοξης κοινότητας που αφιερώνει σημαντικό μέρος του προσωπικού του χρόνου συμμετέχοντας στα κοινά και παρέχοντας βοήθεια όπου χρειάζεται.
Με τον δικό του ευθύ τρόπο περιέγραψε ζωντανά την εξαιρετική εμπειρία που είχε όταν συναντήθηκε πρώτη φορά με τον πρώην Μητροπολίτη Νέας Ζηλανδίας και νυν Μητροπολίτη Γάνου και Χώρας, Σεβασμιώτατο Αμφιλόχιο, και άκουσε από τα χείλη του τις σκέψεις και τα σχέδιά του για την έναρξη μιας ιεραποστολικής προσπάθειας στα νησιά του Ειρηνικού Ωκεανού.
Ο Σεβασμιώτατος Αμφιλόχιος πρώην Μητροπολίτης Νέας Ζηλανδίας και νυν Μητροπολίτης Γάνου
& Χώρας είναι αυτός που ξεκίνησε την ιεραποστολή στα Νησιά του Ειρηνικού Ωκεανού
Ο Κυριάκος τον άκουσε προσεκτικά, με μεγάλο σεβασμό και προσπάθησε να καταλάβει το εύρος των σκέψεων του γέροντα. Άκουγε και δεν μίλησε μέχρι το τέλος. Αν είχε μιλήσει, με τη χαρακτηριστική του λογική θα έλεγε στον Γέροντα ότι αυτό το όραμα, αυτό το έργο, ήταν πρακτικά αδύνατο, αφού η υλοποίησή του θα απαιτούσε τεράστιους οικονομικούς, ανθρώπινους και τεχνικούς πόρους, ενώ ο Γέροντας στην προσωπική του κατοχή είχε μόνο το ράσο του. Ενδόμυχα ο Κυριάκος νόμιζε ότι λόγω ηλικίας ο Μητροπολίτης είχε αρχίσει να ‘τα χάνει’ και να σκέφτεται παράλογα.
Ο Γέροντας στο μεταξύ έφυγε και άρχισε την υλοποίηση του οράματός του.
Ο καιρός πέρασε και ο Κυριάκος βρέθηκε στα Φίτζι για επαγγελματικό ταξίδι. Εκεί πήγε να δει από κοντά όλα εκείνα που μέχρι τότε μόνο είχε ακούσει. Και τι είδε; Μια πανέμορφη και πεντακάθαρη εκκλησία αφιερωμένη στην Αγία Τριάδα, να στέκεται εκεί σαν λευκό περιστέρι στο καταπράσινο αγροτικό τοπίο του νησιού. Εκεί άκουσε όμορφους Βυζαντινούς Εκκλησιαστικούς ύμνους από τα στόματα των μικρών παιδιών του Ορφανοτροφείου και των ντόπιων μοναχών των Φίτζι, με τρόπο που θα ζήλευαν πολλοί.
Ο Μητροπολίτης Νέας Ζηλανδίας κ. Μύρων συνεχίζει το μεγάλο,
θεάρεστο έργο του Γέροντα Αμφιλόχιου
Κάθισε και τους κοίταξε. Απολάμβανε αυτό που άκουγε και δεν ήθελε να τελειώσει αυτό που βίωνε. Η Θεία Λειτουργία όμως πλησίασε στο τέλος. 30 παιδιά και όλοι οι παρευρισκόμενοι ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του ιερουργούντος π. Βαρθολομαίου, «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε». Όλοι ανεξαιρέτως δέχθηκαν τη Θεία Κοινωνία. Μόνο ο Κυριάκος στάθηκε σε μια γωνία άναυδος και αποσβολωμένος από αυτό που βίωνε.
Μόλις βγήκαν από την εκκλησία, η γαλήνια και ευλαβική ατμόσφαιρα της λειτουργίας έδωσε τη θέση της σε χαμογελαστά πρόσωπα και στον χαρούμενο ήχο των παιδικών φωνών. Η χαρά φαινόταν στα πρόσωπά τους, στις κινήσεις τους, στον λόγο τους, στη συμπεριφορά τους ο ένας προς τον άλλον. Ο Κυριάκος τους έδωσε τέσσερις μπάλες, δύο για το ποδόσφαιρο και δύο για το ράγκμπι, που τους είχε φέρει. Είναι πρακτικά αδύνατο να περιγράψει κανείς τη χαρά τους για αυτά τα μικρά δώρα. Σε λίγο, όλος ο χώρος γέμισε με παιδιά που έτρεχαν, έπαιζαν, διασκέδαζαν. Αγνά παιδιά που ένιωθαν ασφάλεια, γνωρίζοντας ότι περιτριγυρίζονται από ανθρώπους που τα αγαπούν και τα νοιάζονται. Τον ευχαρίστησαν με πολύ ευγενικό και ώριμο τρόπο, με όμορφα λόγια στα ελληνικά. Αυτό όμως που ευχαρίστησε περισσότερο τον Κυριάκο ήταν το χαμόγελό τους και η έκφραση της χαράς τους. «Αυτή η κατάσταση ύπαρξης είναι σπάνια στις ορθολογικές δυτικές κοινωνίες μας», σκέφτηκε μέσα του. Δεν διδάσκουμε στα παιδιά μας πώς να είναι αληθινά χαρούμενα, πώς να ζουν και να χαίρονται τη ζωή.
Ο Κυριάκος επισκέφθηκε επίσης το μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, το Ορφανοτροφείο και τον ξενώνα των μεγάλων αγοριών. Ενθουσιάστηκε, συγκινήθηκε και ένιωσε βαθιά μέσα του τη φύση και τη σημασία του έργου της Εκκλησίας, τον ρόλο της, την αποστολή της στον κόσμο. Με λίγη λύπη θυμήθηκε την άλλοτε συγκρατημένη στάση του στο όνειρο του Γέροντα και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Θέλοντας να συνεισφέρει προσωπικά, αγόρασε μεγάλη ποσότητα φαγητού, νέα κρεβάτια και στρώματα και πολλά παιχνίδια για τα παιδιά. Ήθελε να νιώθει μέλος αυτής της χαρούμενης κοινότητας. Έκτοτε ο σεβασμός, η ευγνωμοσύνη και ο θαυμασμός του προς τον Γέροντα Αμφιλόχιο και το έργο που επιτέλεσε είναι έκδηλος και διαρκής και τα μόνα λόγια που λέει είναι λόγια ευγνωμοσύνης και θαυμασμού.
Συμπερασματικά, μας ενθαρρύνει όλους να συνεχίσουμε να ενισχύουμε το μεγάλο, θεάρεστο και «τρελό» όραμα του Γέροντα Αμφιλοχίου.
† Ο Νέας Ζηλανδίας Μύρων