Προς Τον
Πανελλήνιον Χριστιανικόν Όμιλον Ορθοδόξου Ιεραποστολής
Είς Αθήνας
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί, «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ».
Διά της παρούσης θα ήθελα να δεχθείτε τίς ευχαριστίες μου διά την φιλάδελφον διάθεσιν του ποσού των 2.000 euro τα οποία κατετέθησαν (17-04-2008) εις το λογαριασμόν της καθ’ ήμας Ιεράς Μητροπόλεως προοριζόμενα διά τας πολλαπλάς ανάγκας του εν Καμερούν και Κεντρική Αφρική επιτελουμένου ταπεινού Αποστολικού έργου ημών..
Αγαπητοί αδελφοί, η βοήθειά σας μας δίνει κουράγιο και ελπίδα ότι, σ’ αυτόν τον μεγαλειώδη και δύσκολο αγώνα της διαδόσεως του Ευαγγελίου στον κόσμο των Εθνών παρ’ όλο που είμαστε ελάχιστοι, εν τούτοις δεν είμαστε μόνοι μας, υπάρχουν αδελφοί που στηρίζουν τις προσπάθειές μας και αγωνιούν μαζί μας.
Ο Μητροπολίτης Καμερούν κ. Γρηγόριος χειροτονεί Διάκονο
Εδώ στην Μαύρη Αφρική το Ευαγγέλιο άρχισε να γίνεται γνωστό μόλις πριν 150 χρόνια για πρώτη φορά.
Έτσι αναλογικά βρισκόμαστε στον δεύτερο μόλις αιώνα του Χριστιανισμού και μπορείτε να αναλογιστείτε τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην προσπάθειά μας να θεμελιώσουμε την τοπική μας Εκκλησία και να μεταγγίσουμε την Ορθόδοξη Έκκλησιαστική Παράδοση στον αφρικανικό λαό.
Σ’ αυτόν τον δύσκολο αγώνα αντιμέτωποι με εκατοντάδες «χριστιανικές ομολογίες» και έναν ανιμισμό ακόμα βαθειά ριζωμένο και αντιστεκόμενο, ίσως οι προσπάθειες μας κάποιες φορές φαίνονται χωρίς άμεσα αποτελέσματα. Η πίστη όμως ότι η Εκκλησία «εξήλθε νικώσα και ίνα νικήση» μας δίνει την δύναμη να συνεχίζουμε με κάθε τίμημα κόπου και αγωνίας.
Ευχαριστούμε που έχετε την ευαισθησία και συλλαμβάνετε αυτά τα μηνύματα και μοιραζόσαστε την προσδοκία των ελπίδων μας για το αποστολικό έργο μας.
Οι ευχές, οι προσευχές και οι ευχαριστίες της τοπικής μας Εκκλησίας θα σας συνοδεύουν πάντα.
Εκζητούμε τας προσευχάς σας δια το εν Καμερούν και Κεντρική Αφρική, ποίμνιον της Ορθοδοξίας.
Μετά πολλών ευχών ευλογιών και της εν Κυρίω Αναστάντι αγάπης,
ο Καμερούν Γρηγόριος
Πασχαλινό μήνυμα του Μητροπολίτη Καμερούν
Έξω από μια μπουκαρού …στο Β.Καμερούν ένας μικρός είχε ξεχωρίσει από τ’ άλλα παιδιά…
Γιόρταζαν τη θεμελίωση μιας νέας Εκκλησίας στο χωριό τους…
Δεν ξέρω γιατί, αλλά τούτη η εικόνα τράβηξε την προσοχή μου…
Έμεινα να τον παρακολουθώ από μακριά…
Έμοιαζε το ύφος του σαν να μην ήταν της ηλικίας του…
Σαν κάτι να τον απασχολούσε…
Κι αυτή η πόρτα της καλύβας… ένα μαύρο πλαίσιο να τον ζώνει και να δίνει στην παρουσία του ένα παράξενο φως μέσα στην σκιά!…
Δεν θέλησε να έλθει μαζί μας… έμενε απόμακρος λες και του είχαν πει:
<<να φυλάς το άδειο της καλύβας…>>…
Έμεινε μέχρι που η απορία μου με έκανε να τον πλησιάσω…
<<έλα κοντά μας…μην φοβάσαι…>> του είπα, με όποιον τρόπο μπορούσα κι όσο πιο σιγά γινόταν…
<<δεν θέλω να έλθω μαζί σας… γιατί στην Εκκλησία που θα φτιάξετε θα ‘ναι πάντα ο Χριστός εσταυρωμένος… όπως και στην άλλη Εκκλησία στο διπλανό χωριό… δεν θέλω να βλέπω τον Χριστό να πονάει στο Σταυρό…>>
<<Δεν έχεις ακούσει ποτέ να λέμε Ουάνα Ντιρουέγκο;>>
Ήταν μεσημέρι…ο ήλιος στο κατακόρυφο…
μαζεύτηκαν και τα άλλα παιδιά κοντά μας…
και αρχίσαμε να μιλάμε για την Ανάσταση στις παιδικές καρδιές…
στη μέση της ερήμου…
<<Ουάνα Ντιρουέγκο!!!>>
…που στην γλώσσα των Τιπούρι σημαίνει:
<<Χριστός Ανέστη>>