Μεγάλη ευλογία παρά Θεού, μεγάλη ευκαιρία για συμπνευματισμό και συναναστροφή για όλους εμάς υπήρξε το φετινό διήμερο νέων οικογενειών στην Κατασκήνωση της Αγίας Ταβιθάς στις 2 και 3 Σεπτεμβρίου.
Έμπνευση προσπάθεια και υλοποίηση από ψυχές αφιερωμένες στον Θεό και στον συνάνθρωπο η ετήσια αυτή σύναξη δίνει την ευκαιρία σε νέους γονείς μαζί με τα παιδία τους να χαρούν τις φυσικές και πνευματικές ομορφιές, που συναντά κανείς μόνο στην Κατασκήνωση.
Για όλους εμάς η Κατασκήνωση υπήρξε αγκυροβόλιο της παιδικής εφηβικής και νεανικής ζωής, είναι πολύ σημαντικό και μόνο το γεγονός ότι μπορούμε ακόμη να θεωρούμαστε Κατασκηνωτές.
Πόσο μάλλον να αντλούμε εφόδια και δύναμη τώρα που οι μέριμνες του βίου και οι πολυποίκιλες ανάγκες που μας υπαγορεύει ο τρόπος ζωής μας, και πολύ περισσότερο η καθημερινότητα, που μας κάνει να ξεχνούμε και να ξεχνώμαστε συχνά μας στερεί ακόμα και τις απλούστερες χαρές.
Το γενικότερο θέμα του φετινού διημέρου ήταν «Οικογένεια και Εκκλησία».
Οι βασικές εισηγήσεις που ακουστήκαν ήταν 3.
1. «Βιοηθικά διλλήματα στην σύγχρονη Οικογένεια – Ορθόδοξη Θεώρηση», από τον Κο Σταύρο Μαυρίδη Ιατρό και την σύζυγό του Αγγελική, Βιολόγο.
2. «Αναζωπύρωση της Χάριτος του μυστηρίου στο Γάμο» από τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Κων/νο Γκέλη.
3. «Οικογένεια και Ιεραποστολή στην Ορθόδοξη Εκκλησία» από τον Γεωπόνο Κο Στάθη Σταυριανό.
Όλες οι εισηγήσεις εκτός από ιδιαιτέρως ωφέλιμες, υπήρξαν τόσο ενδιαφέρουσες ώστε δημιούργησαν πολλές ευκαιρίες και δυνατότητες για διάλογο και προβληματισμό.
Δεν είναι όμως μόνο ο λόγος ωφέλιμος.
Πολύ σημαντικό είναι ότι νιώθουμε όλοι μας πόσο μεγάλη είναι η δύναμη της Εκκλησίας.
Αυτή η αίσθηση της αδερφοσύνης που μας κάνει να νοιώθουμε την πνευματική μας συγγένεια, αν και μέχρι χτες δεν γνωριζόμασταν.
Και είναι μεγάλη η δύναμη που παίρνει κανείς για τον αγώνα του όταν γνωρίζει ότι δεν είναι μόνος του αλλά και ότι άλλοι πολλοί αγωνίζονται «τον καλόν αγώνα της Πίστεως».
Την αίσθηση αυτή ενέτεινε και η συμμετοχή μας στο Ποτήριο της ζωής, στην Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία καθώς και η ατμόσφαιρα στην Τραπεζαρία κατά την διάρκεια του φαγητού.
Στο Κυριακάτικο αποχαιρετιστήριο Τραπέζι, τα παιδιά ετοίμασαν και μας παρουσίασαν ένα εξαιρετικό πρόγραμμα από τραγούδια και μας συγκίνησαν και με το άκουσμα και με το Θέαμα.
Τέτοια συναισθήματα είναι που μας κάνουν να νιώθουμε φτωχοί στα λόγια και να μην μας αρκούν λέξεις και σκέψεις για να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας στον Θεό αλλά και στους διακόνους Του που θυσιάζουν όχι μόνο κόπο και χρόνο αλλά και την ζωή τους ολόκληρη για τον αδερφό.
Φεύγοντας όλοι είχαμε την αίσθηση ότι κάτι παίρναμε μαζί μας.
Παίρναμε μαζί μας, όλη αυτή την ευλογημένη εμπειρία κι αφήναμε ωστόσο πίσω μας ένα κομμάτι που ανήκει πάντοτε στην Κατασκήνωση.
Αυτό το κομμάτι που μας συντροφεύει και μας ζεσταίνει όλο τον χειμώνα.
Αυτό το κομμάτι που θα μας φέρει και πάλι πίσω σε αυτόν τον χώρο το επόμενο καλοκαίρι, αν θέλει ο Θεός.